Posted by Suthawadee C. on February 28, 2010 at 1:16pm
เมื่อคืนไปงานวันเกิดของเพื่อนค่ะ ในงานมีผรั่งประมาณ 10 คน พ่อลูกคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ โดยคุณพ่อถาม-ตอบกับน้องขมิ้น (5 ขวบ) น้องก็ตอบได้ดี ซึ่งปกติเวลาที่พ่อ-แม่คุยกับลูกเป็น Eng ลูกจะตอบไทยค่ะ แต่สงสัยน้องเห็นว่ามีชาวต่างชาติเยอะ ซึ่งฝรั่งเค้าก็ไม่ได้มานั่งกับเรานะคะ (ฝรั่งนั่งกันเอง ไทยนั่งแยกตัวตามปกติ อิ อิ) น้องขมิ้นพูดเป็นต่อยหอยจนคนไทยที่นั่งร่วมโต๊ะแอบอมยิ้มกันใหญ่ มีคนมาถามว่าที่บ้านพูด Eng กับลูกเหรอ อ้อมก็ตอบไปว่าเพิ่งเริ่มจริง ๆ จัง ๆ 1 เดือนค่ะ เค้าก็ถามต่อว่า พ่อ-แม่เคยเรียนหรืออยู่ต่างประเทศเหรอ เราก็ตอบว่าไม่เคยค่ะ แต่อยากฝึกลูก ชาวบ้านถามต่อว่าทำงานที่ไหนกัน (สงสัยเห็นว่าเราพูดได้คล่อง จริง ๆ แล้วเราใช้ประโยคเดิม ๆ ที่พูดกันที่บ้านนั่นแหละ แบบว่าซ้ำ ๆ เพราะแม่ก็ไม่ได้เก่งกาจ) อ้อมตอบไปว่าไม่ได้ทำงานค่ะ ชาวบ้านบอกว่าดีนะฝึกแต่เล็ก ๆ พอพี่เมือง (7 ขวบ) เห็นน้องได้ความสนใจ เพราะพูด Eng พี่เลยเอาบ้าง ปกติแล้วพี่ Eng พูดได้ดีกว่าน้องเพราะรู้ศัพท์มากกว่า แต่ไม่ยอมพูดค่ะ…เออ! ลืมบอกไปว่าที่บ้านพยายามพูด Eng กับลูกทั้งพ่อและแม่ค่ะ เพราะเริ่มฝึกเต็มที่ตอนลูกโตแล้ว เดิมก็ทำแบบผิด ๆ ถูก ๆ ตั้งแต่เล็ก ๆ ค่ะ ลูกเลยรู้ศัพท์เยอะค่ะ แต่พูดไม่ได้ คราวนี้คุณพ่อเลยหน้าบาน เพราะเมื่อก่อนชอบบ่นว่าอย่าไปเครียด เอาเท่าที่ได้ก็แล้วกัน
นี่เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้เราชื่นใจค่ะ เลยอยากแชร์ให้เพื่อน ๆ ฟัง ว่าเริ่มตอนโตก็สามารถทำได้ค่ะ (อดทน เพิ่มความถี่)