Posted by YaYo & JaJa & MamaKim on June 25, 2012 at 5:00pm
สวัสดีคะ กิ้มห่างหายไปจากการเขียนบล็อคนานมาก …
…..เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปร่วมงานพบปะเพื่อนๆครอบครัว2สองภาษาหลายๆครอบครัว ทำให้อยากเขียนเล่าเรื่องราวความรู้สึก และ คำถามที่มักจะถูกถามถึงเสมอ แต่เนื่องด้วยเวลาจำกัด และความตื่นเต้นบนเวที ทำให้ตอบได้ไม่หมดเท่าที่เราอยากจะตอบ ขอใช้บล็อคนี้เป็นการบอกเล่าเลยนะคะ
…เริ่มแรกจากคำถามตามสคริปที่ทีมงานเตรียมถามเลยนะคะ (แต่พออัดจริง ไม่ตามสคริปเลย ฮ่าๆ)
-ตอนนั้นเริ่มฝึกลูกคิดอะไรบ้าง?
ตอนแรกไม่มั่นใจเลยว่าจะทำได้ เพราะตอนที่ทราบเรื่องราวของเด็กสองภาษาผ่านการบอกเล่าของเพื่อนทางโทรศัพท์ ยังพูดไปกับเพื่อนเลยว่า ” ฉันเนี่ยน๊ะจะสอนภาษาอังกฤษลูก ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย” แต่เพื่อนก็บอกว่า ให้กลับไปดูรายการชีพจรโลกย้อนหลังแล้วจะเข้าใจ
หลังจากนั้นกิ้มเข้าไปดูรายการย้อนหลัง, ซื้อหนังสือ เด็กสองภาษาพ่อแม่สร้างได้ เล่ม1มาอ่าน, และเข้าเวป 2pasa.com ถึงได้พอเห็นภาพแนวคิด และคิดว่าควรจะเริ่มลองทำดู โดยเริ่มเริ่มจากประโยคในหนังสือ
-คุณกิ้มเป็นคุณแม่ท่านหนึ่งที่เมื่อก่อนกลัวฝรั่ง ปฏิกิริยาตอนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?
เจอฝรั่งแล้วไม่กล้าสบตา กลัวว่าเค้าจะถามอะไร เลี่ยงได้ก็เลี่ยง, อย่างเวลาอยู่ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษ แค่ยกมือเกาศรีษะยังไม่กล้าเลย กลัวครูถาม555
-พบปัญหาอุปสรรคอะไรบ้าง?
ปัญหาแรก เราไม่เข้าใจแนวคิดดีพอ ทำให้กดดันตัวเอง เครียด อยากจะพูดภาษาอังกฤษให้ได้100%เหมือนตอนพูดภาษาไทย ทำไมเราจำไม่ได้สักที ศัพท์คำนี้ก็เคยรู้แล้วนี่นา พูดติดๆขัดๆตลอดเวลา จนหงุดหงิดตัวเองและรู้สึกเหนื่อยมาก โดยลืมคิดว่าพื้นฐานภาษาอังกฤษตัวเองก็ไม่ได้ดี แต่ใจร้อนจะเร่งการพูดได้ดั่งใจในเวลาอันรวดเร็ว….ลืมไปว่า ภาษาต้องอาศัยเวลาในการสะสมความถี่ไปเรื่อยๆ
แต่ต่อให้คนที่ภาษาอังกฤษดีก็เถอะค่ะ ถ้าเราพูดประโยคยาวๆ คล่องปรื๋อ เร็วป๊าด อาจจะฟังดูเพราะ สำเนียงดีค่ะ แต่ลูกก็คงยังฟังไม่ทันหรอกค่ะ ในช่วงเริ่มแรก และไม่มีเวลาพอที่จะเลียนแบบ เพราะแต่ละคำผ่านไปเร็วเหลือเกิน.....คือ ถ้าเรามาคิดย้อนเหมือนภาษาไทย เรายังเน้นพูดทีละคำ ช้าๆ ชัดๆอยู่นานเป็นปีๆ ปัญหาที่สอง คือ ความอาย เคอะเขิน ที่จะพูด…ด้วยความที่ภาษาเราก็ไม่ดี ทำให้ไม่มีความมั่นใจในการพูด โดยเฉพาะเวลาต่อหน้าคนอื่นและในที่สาธารณะ….แต่พอเราทำไปสักระยะ เราจะชิน และด้วยความที่ตั้งใจที่จะพูดกับลูกโดยไม่สนใจคนอื่น และหาความมั่นใจด้วยการทำการบ้าน เตรียมความพร้อม เตรียมประโยค คำศัพท์ที่เราคิดว่าเราจะพูดกับลูก สะสมไปเรื่อยๆ และ บางทีกิ้มก็จะคิดว่าเราคุยกับลูก 2 คน (คนอื่นไม่เกี่ยว อยากฟังก็ฟังไป ฉันจะสำเนียงดีไม่มีก็เรื่องของฉัน อิอิ)
-ในที่สุด คิดว่าอะไรที่ทำให้เราทำได้สำเร็จ?
ความมุ่งมั่น ตั้งใจจริง พยายามทำอย่างต่อเนื่อง โดยอาศัยพื้นฐานความรักที่พ่อแม่ทุกคนมีอยู่แล้ว มาเป็นแรงผลักดันให้เราไม่ยอมแพ้… จากวันแรกที่เราคิดว่า “เราคงทำไม่ได้” เพราะภาษาอังกฤษเราไม่ดี แต่เราต้องคิดใหม่ว่า ” เราต้องทำให้ได้…เราต้องทำได้” ….โดยไม่ใช้เวลามาตัดสินว่าทำได้ หรือ ไม่ได้…..ไม่ได้อยู่ที่เวลา หรือ ใครใช้เวลาเท่าไร่ แต่ละคน แต่ละครอบครัว ก็มีจุดสมดุลแตกต่างกันไป หาความสมดุล ทำไปแบบมีความสนุก ไม่เครียด …แล้ววันหนึ่งเราจะค้นพบความสุข ภาคภูมิใจแบบที่เงินหาซื้อไม่ได้
….ทุกวันนี้ก็ยังไม่เก่ง พูดติดๆขัดๆตลอด แต่อย่างน้อย เรากล้าที่จะใช้ภาษาอังกฤษแบบไม่เคอะเขิน
ที่สำคัญ ขอย้ำ ว่าต้องเริ่มทำ ไม่ใช่ปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ด้วยข้ออ้างที่ว่า ไม่เก่งอังกฤษ ภาษาอังกฤษอ่อน….เพราะกิ้มเอง เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างของคนที่ไม่เก่งอับงกฤษ(เรียนพื้นฐานภาษาอังกฤษมาตามระบบ จบแบบอ่านเขียน ท่องจำ เดาข้อสอบเอาตัวรอด แต่ไม่สามารถพูดสื่อสารได้ จะพูดประโยคง่ายๆ ยังนึกไม่ออก ….คิดว่ามีอีกหลายคนที่ไม่ต่างจากนี้) แต่ด้วยความพยายามทำอย่างต่อเนื่อง วันละนิดวันละหน่อย สะสมความถี่ไปเรื่อยๆ จนสามารถพูดได้คล่องปากในพื้นที่ปลอดภัยของเรา
…ระยะหลัง พอคนเห็นเราพูดกับลูก มักจะพูดว่า ภาษาอังกฤษาคุณแม่ดี เลยทำได้…แล้วก็บ่นพึมพำว่าตัวเองไม่เก่งอังกฤษ…หึหึ( หาข้ออ้างให้ตัวเอง ที่จะไม่ทำมากกว่า ฮ่าๆๆ)….ก่อนอื่นกิ้มรู้สึกขอบคุณเค๊านะคะที่ชื่นชม และมองภายนอกว่าเราเก่ง(แต่จริงๆ เรามีพื้นที่ปลอดภัยของเราอยู่ อิอิ) และหารู้ไม่ว่า เส้นทางที่เราเดินทางมา มันมีต้นทุน คือ เราใช้ความพยายามความมุ่งมั่นไปเท่าไหร่ เราไม่ได้เก่ง หรือพูดได้แบบนี้ ตั้งแต่เริ่มต้น มาดูตอนเราเริ่มต้นสิ….เราเริ่มทำอย่างจริงจัง ไม่ใช่รู้จักแค่แนวคิด แล้วบอกว่า เออนีเนอะ ทำได้ก็กดี แล้วก็เดินจากไป…. แต่เราคิดที่จะเริ่มทำ และฝึกฝนเรื่อยมาต่างหาก
“ขอให้เสียเวลาในการทำความเข้าใจแนวคิดให้ลึกพอ แล้วค่อยๆเริ่มไปทีละก้าวนะคะ เชื่อว่าทุกคนทำได้แน่นอนคะ ขอยืนยัน”
ขอขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ www.2pasa.com ที่เปิดโอกาสให้พวกเราที่มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน ได้เแลกเปลี่ยนทัศนะ เล่าเรื่อง แชร์ประสบการณ์ ช่วยเหลือแบ่งปันกัน รวมถึงให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
ขอบคุณมากที่สุด … สำหรับคุณบิ๊ก ผู้บุกเบิกแนวคิดที่เป็นประโยชน์ และแบ่งปันให้ผู้อื่นได้เดินตาม
ขอบคุณมากเป็นพิเศษ…สำหรับพี่ตุ๊กตา กองหลังกองหนุนที่มากพลัง เป็นแรงสำคัญให้น้องๆและสมาชิกได้มีโอกาสรู้จักกัน และคอยให้กำลังใจด้วยดีเสมอมา
ขอบคุณน้องเพ่ยเพ่ย…Idol ของเหล่าเด็กๆ ที่ต่างก็อยากเก่งเหมือนพี่เพ่ย อยากให้พี่พ่ยเล่นด้วยคุยด้วยทั้งนั้น
ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ทุกคนในหมู่บ้านแห่งนี้ที่ร่วมเส้นทางที่มีมิตรภาพล้นเหลือ ช่วยกันสร้างสังคมคุณภาพ เด็กๆที่มีคุณภาพ
ขอบคุณมากค่ะ // แม่กิ้ม พ่อเป้ พี่ยาโย น้องจาจ้า ^^