Posted by พี่ฟ้าใส น้องไออุ่น on April 29, 2010 at 9:46am
ก่อนแม่จะตัดสินใจมีหนู แม่ได้สูญเสียหลานสาวอายุ 1 ขวบไป
หลานคนนี้เป็นทาลัสซีเมียเพราะทั้งพ่อและแม่เป็นพาหะแต่ไม่รู้ตัว จึงปล่อยให้มีเจ้าตัวเล็ก
พออายุได้ 3 เดือน เจ้าตัวเล็กก็ป่วย ตั้งแต่นั้นมาพัฒนาการก็ถดถอย ไม่ยิ้ม ไม่ขยับตัว
นอนนิ่งๆ จนอายุประมาณ 1 ขวบก็จากไป
จากเหตุการณ์นี้ทำให้พ่อกับแม่รู้สึกกลัว จึงเตรียมตัวอย่างดีที่สุด
เราไปตรวจร่างกายก่อนมีหนู
แม่ออกกำลังกายด้วยการตื่นขึ้นมาปั่นจักรยานตอนเช้าๆ ในวันหยุดประมาณ 5 กิโลเมตรอยู่ 2-3 เดือน
จนคิดว่าร่างกายแม่แข็งแรงพอ แม่จึงตัดสินใจมีหนู
ตั้งแต่ท้อง แม่แข็งแรงดีมาก แม่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ท้องใหญ่ไม่เบา
หมอบอกว่าหนูตัวโตกว่าอายุครรภ์ หมอสงสัยว่าแม่จำวันที่มีประจำเดือนครั้งสุดท้ายผิดรึเปล่า
แต่แม่มั่นใจว่าแม่จำไม่ผิดแน่ๆ
แม่ทำงานบ้านทุกอย่างเหมือนคนปกติ ทำกับข้าว รีดผ้า ซักผ้า
แอบน้อยใจที่พ่อไม่ช่วยแม่เลย แต่พ่อบอกว่าอยากให้แม่และลูกแข็งแรง จึงปล่อยให้ใช้ชีวิตตามปกติ
แม่อุ้มท้องหนูจน 9 เดือนเต็ม
ถึงแม่จะตัวเล็ก แต่แม่ก็อยากจะคลอดหนูเอง อยากรู้ว่าความเจ็บปวดที่ใครๆ เค้าว่ากันมันเป็นยังไง
และแล้วแม่ก็ได้รู้จังๆ แม่เจ็บท้องอยู่ 11 ชั่วโมง เจ็บที่สุดในชีวิต
แต่แม่รู้ว่าแม่ทำได้ แม่จะคลอดเอง จนสุดท้ายแม่ก็ได้เห็นหน้าหนูซะที
วินาทีแรกที่เราได้เจอกัน แม่ลืมความเจ็บปวดทุกสิ่งทุกอย่าง
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือสิ่งที่แม่รักที่สุด รักเท่าชีวิต
หนูได้กินนมแม่อยู่จนถึง 2 ขวบ 2 เดือน ถึงแม่จะเหนื่อยเพราะต้องตื่นกลางดึกมาให้นม
แม่ก็ยอม เพราะแม่อยากให้หนูแข็งแรง
ฟ้าใสเป็นเด็กที่แข็งแรงมาก ไม่เคยป่วยหนัก ไม่เคยต้องนอนโรงพยาบาล
นี่คืออาณุภาพของนมแม่อันแสนวิเศษ
3 เดือนที่แล้วแม่ได้รู้จักกับหนังสือ “เด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้”
นั่นคือก้าวแรกก้าวใหม่ของเรา แม่ตั้งใจว่าแม่จะสอนภาษาอังกฤษให้หนูเอง
แม่ใช้เวลาตอนพักเที่ยงในการเข้า web เพื่อสะสมคลังศัพท์ และนำไปพูดกับหนูที่บ้านในแต่ละวัน
สะสมคำศัพท์ได้วันละประมาณ 1 หน้ากระดาษ
แม่รู้ว่าแม่ไม่ใช่คนเก่ง บางวันแม่ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดกับหนูว่าอะไร
บางวันแม่ก็ขี้เกียจ เหนื่อยบ้าง ท้อบ้าง
และแล้ว…28 เมษา 2553 วันที่เราเดินทางมาครบ 3 เดือนเต็ม
แม่ก็ได้ยินประโยคที่วิเศษที่สุดจากปากของหนู เวลานั้นหนูคงหิวน้ำ เลยพูดออกมาว่า
“I want some water”
สำหรับคนทั่วไป มันก็คงเป็นแค่ประโยคหนึ่งที่ไม่สำคัญ
แต่สำหรับแม่ นี่คือรางวัลจากหนู รางวัลสำหรับความทุ่มเทที่แม่ได้พยายามมาตลอด 3 เดือนเต็ม
และแล้ว หนูก็พูดออกมาโดยที่แม่ไม่ได้ชี้นำ
เป็นความเต็มใจของหนูเอง
ต่อไปนี้แม่จะทุ่มเทให้มากขึ้น
แม่เชื่อแล้วจ้ะว่าเด็กโตอย่างหนูก็สอนกันได้
ขอบคุณทุกๆ คนในเว็บที่มาแบ่งปันประสบการณ์
ขอบคุณสำหรับกำลังใจในวันที่ไฟอ่อน
ขอบคุณบรรดาครูทั้งหลายที่มาช่วยตอบคำถามที่ข้องใจ
ขอบคุณมากค่ะ