ต้องทำ “สองทำ” ครับ…อันดับที่หนึ่งต้อง “ทำใจ” เพราะโรงเรียนคงไม่เปลี่ยนวิธีการสอนง่ายๆ คงจะอีกนานล่ะครับ ข้อที่สองต้อง “ทำเอง” นั่นก็คือการสอนอย่างที่เราทำ ดังนั้นเราต้องรักษาสมดุลที่เกิดขึ้นระหว่างการสอนของโรงเรียนกับการสอนแบบสองภาษา ซึ่งเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ความถี่ของโรงเรียนอาจจะกลืน..และเปลี่ยนเด็กได้
หลักข้อที่หนึ่งซึ่งเป็นหลักในการสอนตามแนวคิดเด็กสองภาษาที่สำคัญมากที่สุด คือ “ไม่แปล” เพื่อเป็นการบังคับให้เด็กตีความและสร้างโหมดภาษาที่สองให้เกิด แต่โรงเรียนสอนแบบแปล สิ่งนี้จะทำลายการสร้างโหมดและเด็กจะติดการแปล กลายเป็นเด็กภาษาสองชั้น ไม่ใช่เด็กสองภาษา
พ่อแม่จะต้องต่อสู้ด้วยความถี่และศรัทธา ถ้าความถี่ของโรงเรียนมากกว่าหรือเด็กเชื่อครูมากกว่าพ่อแม่ เด็กจะถูกกลืนกินกลายเป็นเด็กภาษาสองชั้นในที่สุด
มีครอบครัวสองภาษาหลายครอบครัวใช้วิธีประนีประนอมกับโรงเรียน เช่นครอบครัวแม่น้องเนย ที่ต้องทำใจกับการสอนแบบโรงเรียน แต่เมื่อกลับมาบ้านก็สอนแบบสองภาษา และก็บอกเด็กว่า ไม่ควรทำอะไรบ้าง เช่นไม่ต้องแปล ให้พูดไปเลย ให้ออกเสียงให้ถูกต้องเมื่อคุยกับแม่ แต่อาจจะต้องออกเสียงสำเนียงไทยตามที่โรงเรียนสอนด้วย