นี่ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำเสียดสีต่อว่าจากคนกลุ่มหนึ่งในสังคม ที่เห็นเราสอนสองภาษาให้กับเด็ก หรือฝึกตัวเองพูดภาษาอังกฤษ สังคมไทยค่อนข้างจะเป็นสังคมที่พูดภาษาเดียว เมื่อเห็นคนพูดภาษาต่างประเทศ โดยเฉพาะคนไทยด้วยกันเองที่พูดภาษาอังกฤษก็จะรู้สึกแปลกๆ จนไปถึงกับต่อว่าหรือพูดเสียดสีว่า “ดัดจริต” ในขณะเดียวกัน เรากลับรู้สึกเป็นปกติมากกับคนที่พูดภาษาไทยคำภาษาอังกฤษคำ จนการพูดแบบนี้กลายเป็นเรื่องทำกันโดยส่วนใหญ่ในสังคม เรื่องอย่างนี้ผมว่าแปลก แต่สังคมเราถือเป็นเรื่องปกติ
ผมพยายามจะบอกพ่อแม่ว่า อย่าไปสนใจเรื่องนี้มากนัก เราไม่ได้ดัดจริต เรากำลังฝึกพูดภาษาอังกฤษให้กับลูกและตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติ
หลักของแนวคิดเด็กสองภาษา คือต้องพูดภาษาไทยชัดและภาษาอังกฤษดี เมื่อพูดภาษาไทยก็พยายามพูดด้วยคำไทยมากที่สุด ให้ไพเราะ สวยงาม ชัดเจน ไม่พูดปนไทยคำอังกฤษคำ และเมื่อพูดอังกฤษก็ควรพูดให้เสียงเคลียร์ มีจังหวะจะโคนตามลักษณะของภาษาอังกฤษ และนี่คือสิ่งที่ผมอยากให้เห็นกับเด็กสองภาษาครับ